ԱԳ նախարար Արարատ Միրզոյանն այս օրերին աշխատանքային այցով գտնվում է Չինաստանում։ Այնտեղ Չինաստանի ԱԳ նախարար Վան Յիի հետ հանդիպման ժամանակ Միրզոյանը հայտարարել է, որ Հայաստանը ցանկություն ունի դառնալ Շանհայի համագործակցության կազմակերպության՝ ՇՀԿ անդամ։
«Կիսելով Շանհայի համագործակցության կազմակերպության հիմնարար սկզբունքները, մասնավորապես՝ տարածքային ամբողջականությունը, ուժի չկիրառումը և սահմանների անձեռնմխելիությունը՝ Հայաստանի Հանրապետությունը հայտնել է ՇՀԿ անդամ դառնալու ցանկություն»,- ասված է ԱԳՆ տարածած հաղորդագրության մեջ։
Առաջին հայացքից նորմալ և տրամաբանական ցանկություն է՝ անդամակցել խոշոր համագործակցային միության։ Բայց սա՝ առաջին հայացքից։ Բանն այն է, որ Հայաստանի իշխանությունները, որը յոթ տարի շարունակ դեմարշ են անում Ռուսաստանին և ՀԱՊԿ-ին, սառեցրել են ՀԱՊԿ-ում մեր անդմակցությունը, ԵԱՏՄ նիստերին մի կերպ են մասնակցում, ՌԴ իշխանություններին էլ խելքներին փչածն ասում են, վերջին թարմ օրինակն էլ Միրզոյանի կողմից Լավրովին անտակտ ու բռի ձևով կոպտելն էր, հանկարծ հասկացան, որ ցանկություն ունեն անդամակցել ՇՀԿ-ին։ Իսկ ի՞նչ է Շանհայի համագործակցության կազմակերպությունը։
Շանհայի համագործակցության կազմակերպությունը հանդիսանում է մշտապես գործող միջկառավարական միջազգային կազմակերպություն, որի ստեղծման մասին հայտարարվել է 2001թ. հունիսի 15-ին Շանհայում «Շանհայան հնգյակի» պետությունների և Ուզբեկստանի կողմից: «Շանհայան հնգյակի» մեխանիզմի հիմքում Ղազախստանի, Ղրղզստանի, Չինաստանի, Ռուսաստանի և Տաջիկստանի միջև ռազմական ոլորտում վստահության ամրապնդման և սահմանային շրջաններում զինված ուժերի փոխադարձ կրճատման վերաբերյալ կնքված 1996-1997թթ. համաձայնագրերն են:
Այսինքն՝ այն հիմնադրվել է այնպիսի «դեմոկրատական» և «առաջադեմ» երկրների կողմից, ինչպիսիք Ղազախստանն է, Ղրղզստանը, Չինաստանը, Ռուսաստանը և Տաջիկստանը։ Սրանք այն երկրներն են, որոնց պարբերաբար հեգնում են ՔՊ-ականները՝ նույնականացնելով դրանք հետամնացության, բռնապետության և կոռուպցիայի հետ։ Հատկապես նախկին ԱՊՀ անդամ երկրները՝ Ռուսաստանի գլխավորությամբ։ Ու հիմա, «վդռուգ», Արարատ Միրզոյանը հասկացել է, որ ճիշտը այս միությանն անդամակցելն է, որտեղ, բնականաբար, առանցքային դերակատարում ունի իր «բարեկամ» Ռուսաստանը, որի նկատամամբ իր՝ գրեթե թշնամական վերաբերմունքը ոչ մի կերպ չի կարողանում թաքցնել Հայաստանի ԱԳ նախարարը։ Այսինքն՝ Հայաստանը, որ մի կողմից հայտ է ներկայացնում ԵՄ անդամակցության, այդ մասին անգամ ԱԺ-ում համապատասխան նախագիծ է ընդունում, որոշում է ԵՄ-ին տրամագծորեն հակառակ կառույցին անդամակցել՝ հետքայլ կատարելով իրենց կողմից պարբերաբար թմբկահարվող, բայց, միևնույն ժամանակ, անդադար ոտնահարվող ժողովրդավարական արժեքներից։
Վահե Մակարյան