Երեկ քննարկման թիվ մեկ թեմաներից էր Նիկոլ Փաշինյանի՝ «Կառավարությունը ես եմ» արտահայտությունը։ Մարդկանց մի մասը վրդովված էր, մի մասը` զարմացած նման ցինիզմից, մյուս մասն էլ ծաղրում էր։ Բայց սա այն եզակի դեպքերից մեկն է, երբ բոլորն էլ իրավացի են՝ թե՛ վրդովվածները, թե՛ զարմացածները, թե՛ ծաղրողները և թե՛ հենց Նիկոլ Փաշինյանը։ Իսկ ի՞նչն է նա սխալ ասել, եթե ոչ՝ կիսատ։ Փաշինյանը պետք է ավելացներ, որ և՛ Կառավարությունն է ինքը, և՛ օրենսդիր մարմինը, և՛ դատական իշխանությունը։
Միակ բանը, որը նրան «հաջողվել» է՝ իշխանության ճյուղերի տարանջատման սկզբունքը քարուքանդ անելն ու իր մեջ մտցնելն է, ըստ թևավոր դարձած արտահայտության՝ «իշխանությունը Նիկոլ Փաշինյանի մեջ է»։
Համոզվելու համար գոնե մի անգամ հետևեք կառավարության նիստերին։ Երբ Նիկոլ Փաշինյանն ըստ իր մտահորիզոնի՝ որևէ «դաստիարակչական» բան է ասում, բոլորը մի մարդու պես գլուխները տմբտմբացնում են։ Երբ Նիկոլ Փաշինյանը զայրանում է, բոլոր այդ տմբտմբացող գլուխները միանգամից՝ ասես հրամանով, քարանում են։ Երբ Նիկոլ Փաշինյանը ժպտում է, բոլորի դեմքերը վերածվում են սմայլիկների, իսկ երբ նա ծիծաղում է՝ Կառավարության նիստերի դահլիճը ողողվում է քահ-քահ ծիծաղով։ Կա՞ նման որևէ այլ երկիր, կարծում եմ՝ ոչ։ Նույնիսկ Հյուսիսային Կորեայում Կիմ Չեն Ընի ելույթի ժամանակ երկրի պաշտպանության նախարարը քնել էր (թեպետ ըստ լուրերի՝ նրան կապել էին հրանոթին ու կրակել, բայց մեր բանակը գնում է կազմալուծման ու հավանաբար շուտով հրանոթներ չենք ունենա)։
Կա՞ նման որևէ այլ երկիր, որտեղ վարչապետը բաց տեքստով ուրանա ցեղասպանությունը, ու պարզվի բոլորն են այդ մտքի հետ համաձայն, ընդհուպ՝ Սփյուռքի հարցերով հանձնակատարը։ Կա՞ նման մի այլ երկիր, որտեղ վարչապետը հարձակվի Եկեղեցու, Վեհափառի, հոգևորականների վրա, ու բոլորը մի մարդու պես սկսեն թավալվել այլոց անկողիններում ու վերածվեն կուսակրոնության մոլեռանդ պաշտպանների։
Կգտնե՞ք որևէ այլ պետություն, որտեղ երկրի գործադիրի ղեկավարը WhatsApp-ով օրենսդրի ներկայացուցչին կարգադրի վայր դնել մանդատը, ու նա վազելով կատարի հրամանը։ Գոյություն ունի՞ մի այլ պետություն, որի ղեկավարը համընդհանուր «լսումներ» կազմակերպի իրեն չենթարկված պատգամավորի հեռախոսի անձնական նամակագրությունը կարդալու թեմայով։ Մատնանշեք որևէ երկիր, որի վարչապետը հանձնի հայրենիքի մի մասը, հրամայի սիրել երեկվա թշնամուն, ու բոլորը հայրենիքի այդ հատվածը համարեն «բեռ», իսկ թշնամուն քծնելը՝ զարգացման գրավական։
Կա՞ մի այլ պետություն, որի ղեկավարը դատավորներին անվանի «պատերի տակ վնգստացողներ» ու հաջորդ օր այդ դատավորները, շրջանցելով օրենքը, հնազանդորեն կարդան իրենց «վնգստացող» անվանողի կողմից գրված վճիռները։
Եվ վերջապես, կա՞ նման մի այլ պետություն, որի վարչապետը բոլորին կարգադրի, որպեսզի նրանք բարբաջեն, որ մեր պարտությունն իրականում մեր հաղթանակն էր, որ մենք կորցնում ենք մեր հայրենիքի հատվածները ու ձեռք ենք բերում անկախություն ու ինքնիշխանություն ու… բոլորը սկսեն բարբաջել։
Չկա, նման մի այլ երկիր գոյություն չունի, հետևաբար Նիկոլ Փաշինյանը միանգամայն ճիշտ է. նա թե՛ գործադիր, թե՛ օրենսդիր, թե՛ դատական իշխանության ղեկավարն է, իսկ անհրաժեշտության դեպքում կարող է դառնալ նաև ինքն իր «ամենաարմատական ընդդիմությունը»։
Կարեն Կարապետյան