Նոյեմբերի 5-ին Երևանի Ֆրանսիայի հրապարակում տեղի ունեցավ «Դիմադրություն» շարժման միասնության հանրահավաքն՝ ի աջակցություն Արցախի: Հանրահավաքից սպասելիքներն, իհարկե, ավելի մեծ էին՝ նրա հետ համեմատած, ինչ մենք տեսանք երկու օր առաջ: Համեմատության համար նկատենք միայն, որ 120000 բնակչություն ունեցող Արցախում մեկ շաբաթ առաջ հավաքվել էր մոտ տասն անգամ ավելի մարդ: Արդյո՞ք Արցախը սկսել է չհետաքրքրել մեր հայրենակիցներին, թե՞ ընդդիմադիր գործող հարթակն է ոչ արդյունավետ:
Մենք հակված ենք երկրորդ տարբերակին: Գործող ընդդիմությունը անցած տարվա խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքներից գրեթե հետևություններ չի արել ու հասարակությանը ներկայանում է նույն բովանդակությամբ ու ինստիտուցիոնալ լուծումներով: Մեր հասարակության զգալի մասը դժգոհ է Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունից, սակայն այլընտրանք չի տեսնում նաև ընդդիմադիր հարթակում. քննադատելելուց զատ՝ անհրաժեշտ են իրատեսական լուծումներ, որոնք կամ չկան կամ ներկայացվում են հասարակության համար անհասկանալի բառամթերքով ու ձևակերպումներով:
«Մեր համոզմամբ Հայաստանը միջազգային հարաբերություններում պետք է հանդես գա նոր բանակցողով: Կոչ ենք անում ՀՀ եւ Արցախի քաղաքացիներին հայ ժողովրդին, չտրվել հիասթափության ու հոռետեսության, պատրաստ լինել պայքարելու հանուն Հայաստանի, հանուն Արցախի, հանուն մեր երկրի անվտանգ ու բարեկեցիկ ապագայի»,- ասված է հանրահավաքի հայտարարության եզրափակիչ մասում:
Օբյեկտիվ է, ճիշտ է, բայց բացակայում է առաջադրված խնդրին հասնելու «Ճանապարհային քարտեզը»: Մինչև պայքարի նոր փուլի մեկնարկը հենց սրա մասին պետք է մտածի ընդդիմությունը:
Վահրամ Բագրատյան