Նիկոլ Փաշինյանն ունի որոշ հատկություններ, որոնք երբեք ըստ արժանվույնի չեն գնահատվում, ինչն էլ նրան ներքաղաքական պայքարում որոշակի առավելություն է հաղորդում։ Առաջինը՝ նա երբեք ոչ մի օրակարգ անկատար, ոչ մի մեկնարկ կիսատ չի թողնում։ Երբ նա ազդարարում է որևէ նոր գործընթացի մասին, միանգամից դրան հաջորդում են ընդդիմության կողմից վիրավորանքները, հեգնանքն ու ծաղրը, բայց ոչ հակազդման և կանխարգելման իրական քայլերը կամ գոնե դրանց նախապատրաստությունը։ Ու վիրավորանքներն ու ծաղրը ուղեկցվում են այնքան ժամանակ, մինչև Նիկոլ Փաշինյանն այդ գործընթացը դարձնում է գրեթե անշրջելի։ Իհարկե գործողության վերջնականացումից հետո լինում են բողոքի մեկ-երկու ակցիաներ, վանկարկումներ, հարցազրույցներ ու հայտարարություններ, բայց այդ ամենն արդեն ճաշից հետո մատուցվող մանանեխն է։
Փաշինյանի հաջորդ շատ կարևոր հատկությունն այն է, որ նա կարողանում է լուծված օրակարգն անմիջապես մոռացության մատնել, ազդարարելով այլ գործընթացի մասին։ Դրանով նա նեղացնում է իր դեմ պայքարի ճակատը, օրակարգում թողնելով ընդամենը մեկ հարց։ Բնականաբար նման քայլով նա նաև որոշակի կոտրում է հանրային լայն կոնսոլիդացիան։ Որովհետև երբ ընդդիմությունը գլխավորապես կենտրոնանում է տվյալ պահի թիվ մեկ հարցի վրա, ապա հանրության այն շերտերը, որոնց ինչ-ինչ պատճառով այդ պահի հարցն այնքան էլ կարևոր չի թվում, ինքնաբերաբար դուրս են մղվում պայքարի առաջնագծից։ Էլ չեմ խոսում այն մասին, որ հանրային կյանքի ամենակարևոր բաղադրիչներից մեկը՝ սոցիալ-տնտեսական խնդիրները, որը կարող էր կոնսոլիդացիայի համար որոշակի մերան հանդիսանալ, ընդհանրապես առաջնահերթություն չի դիտվում։
Քաղաքականությունը ցանկալին իրականության տեղ ընդունելով չէ, որքան էլ որ իրավամբ գլխավոր ու կենսական կարևորություն ունենան ազգային խնդիրները, երբեք չպետք է անտեսել այն փաստը, որ հանրության մի ստվար հատված առաջնային է համարում սոցիալական խնդիրները, ու ահա այդ հսկայական շերտը ընդդիմության կողմից որպես թիրախային խումբ չի ընկալվում։
Բայց վերադառնանք Փաշինյանի՝ իր դեմ պայքարի ճակատը նեղացնելու կարողությանը։ Նա հետևողականորեն Արցախի հարցը փոխարինեց արցախցիների վերադարձի հարցով, հետո այն փոխարինեց ՀՀ տարածքների հանձմամբ, դրանց հաջորդեց Բաքվի բանտերում գտնվող Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունից ու մեր մյուս հայրենակիցներից հրաժարումը, դա էլ փոխեց ներքաղաքական ռեպրեսիաներով։
Եկեք հանուն արդարության անկեղծ լինենք ինքներս մեզ հետ. այսօր մենք ի՞նչ հաճախականությամբ ենք խոսում Արցախից ու արցախցիներից, ի՞նչ հաճախականությամբ ենք խոսում ՀՀ հանձնված տարածքներից։ Ասեմ ավելին, այսօր աստիճանաբար նվազում են նաև խոսակցությունները Բաքվի բանտերում գտնվող մեր հայրենակիցների վերաբերյալ, որովհետև Նիկոլ Փաշինյանին հաջողվել է բոլորի ուշադրությունը կենտրոնացնել ըմդամենը մեկ հարցի՝ ներքաղաքական ռեպրեսիաների վրա։ Բայց նույնիսկ այսօր մենք չենք կարողանում նրան կազմակերպված հակազդել, չկա քաղաքական հակահարված, չկան քայլեր, որոնք հանրությանը կտանեն լայն կոնսոլիդացիայի։ Կան միայն վերլուծություններ, հույսեր, հորդորներ, կոչեր ու հայտարարություններ, մեկ էլ արձանագրում, որ Փաշինյանը աղետ է…ու վերջ։
Քաղաքական նման ընթացքով Նիկոլ Փաշինյանին կհաջողվի հօգուտ իրեն լուծել նաև այս փուլը ու միանգամից, նույն ոգով ու ուժգնությամբ կառաջադրի մեկ այլ օրակարգ ու մենք, կենտրոնանալով նոր իրողության վրա, երկրորդ պլան կմղենք այսօր կալանքի տակ գտնվող բոլոր անձանց, Հայ Առաքելական Եկեղեցու դեմ հարձակումները, Փաշինյանի դեմ նորից պայքար կմղենք իր իսկ կողմից նեղացված ճակատով։
Հետևաբար որևէ հարց չպետք է երկրորդվի մյուսին ու մատնվի մոռացության, Փաշինյանի դեմ պետք է պայքարել բոլոր ճակատներով, նրան վերցնել օղակի մեջ ու զրկել մանևրելու հնարավորությունից։
Կարեն Կարապետյան