Շաբաթ օրը Երևանում ի աջակցության Արցախի տեղի ունեցած հանրահավաքը իր մարդաշատությամբ բավականին հույս է ներշնչել, որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ և համարժեք գործողությունների դեպքում գուցե դեռ հնարավոր է ետ շրջել Արցախի շուրջ զարգացումների ընթացքը: 

Հանրահավաքի մարդաշատության, հնչեցված գաղափարների, ձևավորված սպասելիքների շուրջ MediaHub-ը զրուցեց քաղաքագետ Վիգեն Հակոբյանի հետ: 

-Պարոն Հակոբյան, ինչպես կգնահատեք շաբաթ օրը տեղի ունեցած ընդդիմության հանրահավաքը: Դրա մարդաշատությունը հույս ներշնչո՞ւմ է, որ դեռ ամեն բան կորած չէ: 

-Այն նպատակը, որ այդ հանրահավաքը հետապնդում էր, կարծում եմ, հաջողվեց։ Պետք էր ցույց տալ աշխարհին, որ հայ ժողովուրդը Արցախի հետ է և համաձայն չէ պաշտոնական Երևանի դիրքորոշման ու օրակարգի հետ։ Ապացուցվեց, որ կա այլ մոտեցում, այլ կարծիք և մենք տեսանք, որ հրապարակը բավականին մարդաշատ էր, հրապարակում կար էներգետիկա, որը պետք է ճիշտ օգտագործել։

- Ինչպե՞ս եք ընդհանուր առմամբ գնահատում ընդդիմության գործողությունները, արդյոք համարժեք են հատկապես Արցախում ստեղծված իրավիճակին:

-Եթե այս հանրահավաքը մեկանգամյա միջոցառում էր, որը նկարահանման համար էր, որպեսզի աշխարհին ցույց տրվի ՝ դա մի բան է, իսկ եթե հանրահավաքը այլ զանգվածային գործողության սկիզբ կամ նախերգանք է, ապա լիովին այլ բան է։ Այն ընդդիմությունը, որը նախաձեռնել էր այս հանրահավաքը, կարծում եմ նրանց համար բավականին դրական իմպուլս կար և ընդդիմությունն իր համար համապատասխան մեսիջներ ստացավ։ Ընդդիմությունը կարող է հասկանալ, որ ակտիվ հանրության առջև հստակ խնդիրներ դնելու դեպքում, եթե դնի հստակ ժամկետներ և լինի վճռական, այլ ոչ թե լինի ակադեմիական ընդդիմություն անցյալ տարվա պես, ապա մի բան կարող է ստացվել:

-Ըստ էության, որևէ պլան չառաջարկվեց, նոր հանրահավաքի օր չնշանակվեց: Ի՞նչ սպասել: 

-Բովանդակային առումով ընդամենը արձանագրվեց, որ պաշտոնական դիրքորոշումը, մասնավորապես այն, ինչ հնչեցվում է Արցախի կարգավիճակի մասին, իսկ ավելի կոնկրետ Արցախը Ադրբեջանի մաս ճանաչելու դիրքորոշման հետ կապված, որևէ աղերս չունի հանրային կարծիքի հետ կամ առնվազն բավականին լուրջ զանգվածներ կան, ովքեր կտրականապես դեմ են Նիկոլ Փաշինյանի և իր խմբակի քաղաքական դիրքորոշմանը։ 

-Ի՞նչ զարգացումներ սպասել Արցախում: 

- Արցախը վաղուց խաչ է քաշել Հայաստանի վրա, ինչպես Հայաստանը ժամանակին խաչ էր քաշել Արցախի վրա: Այսինքն՝ Արցախում շատ հստակ հասկացան, որ պետք է փոխել այն առաջնորդին, ով իր գործողություններում ուղղակիորեն առաջնորդվում է պաշտոնական Երևանի դիրքորոշմամբ և առնվազն ոչ ուղղակիորեն Ադրբեջանի դիրքորոշմամբ։Արցախը հասկացավ, որ այդ օրակարգին հետևելով գլորվելու է անդունդը։ Արցախում ձևավորվեց այնպիսի մթնոլորտ, որը ստիպեց Արայիկ Հարությունյանին հրաժարական տալ և հեռանալ։ Ըստ էության, Արցախում հաղթեց այն գիծը, որն իր անհամաձայնությունն է հայտնում պաշտոնական Երևանի և ոչ միայն Երևանի, այլ նաև պաշտոնական Բաքվի դիրքորոշման հետ։ 

Արցախում հասկացել են, եթե իրենք պայքարում են և դառնում են գործոն այս մեծ խաղում, ապա միշտ կգտնվեն որոշակի աշխարհաքաղաքական ուժային կենտրոններ, որոնք իհարկե իրենց շահերից ելնելով, կփորձեն համադրել իրենց շահերը Արցախի շահերի հետ։ Այդ ընթացում գուցե հենց Երևանում էլ ինչ-որ բան փոխվի և գուցե այստեղ էլ արտաքին ուժերի վեկտորները կհամադրվեն ընդդիմության վեկտորների հետ:

Մարիա Զարգարյան