Ոչ միայն Ադրբեջանի, այլև Թուրքիայի իշխանությունները՝ նախագահ Էրդողանը և ԱԳ նախարար Չավուշօղլուն, գրեթե ամենշաբաթյա ռեժիմով սպառնում են Հայաստանին ու հայ ժողովրդին, պնդում, թե «հայերը պետք է խելքը գլուխը հավաքեն և դասեր քաղեն վերջին պատերազմից»։ Եվ այս ֆոնին՝ մեզ մոտ գտնվում են կարճամիտ «փորձագետներ», իրականում՝ թշնամական ազդեցության բացահայտ գործակալներ, որոնք պնդում են, թե Թուրքիան Հայաստանին արդեն բարեկամաբար է վերաբերվում և անգամ կարող է Երևանի ու Բաքվի միջև երկխոսության հարմար հարթակ դառնալ։
Եթե Հայաստանում պետական շահի գիտակցումն ունեցող իշխանություն լիներ, ոչ միայն կարձագանքեր ու կհակազդեր այդ շանտաժին ու սպառնալիքներին, այլև ամեն ինչ կաներ հակաթուրքական առանցքի երկրների հետ հարաբերությունները սերտացնելու ուղղությամբ։ Խոսքը ոչ միայն Իրանի կամ ՌԴ-ի, այլև նույնիսկ ԱՄՆ-ի մասին է։ Այո՛, որքան էլ տարօրինակ կարող է թվալ, և՛ ԱՄՆ-ի, և՛ ՌԴ-ի հետ Թուրքիայի հարաբերությունները բազմաթիվ խութեր ունեն, որոնք Հայաստանը կարող էր հօգուտ իրեն ծառայեցնել՝ ոչ ի հաշիվ այլ գործընկերների։ Դա խիստ մանրակրկիտ, ոսկերչական, բայց հնարավոր աշխատանք է։ Այս վարչախումբը, սակայն, ո՛չ ունակ է, ո՛չ էլ ցանկանում է գործընկերներ ու դաշնակիցներ ունենալ։
44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո քանի՜ անգամ է Թուրքիայի խորհրդարանն անդրադարձել Արցախում իբր «հայկական վանդալիզմին», անգամ հատուկ զեկույց է կազմել, որում միջազգային ատյաններին հորդորում է Հայաստանի դեմ պատժիչ քայլեր ձեռնարկել։ Մեր խորհրդարանի կառավարող խմբակցությունը, ի պատասխան դրա, ոչ միայն տապալում է ընդդիմության նախաձեռնությունները՝ միտված թշնամիներին հակադարձելուն, այլև թշնամանքի վերացում ու խաղաղ համակեցություն է քարոզում։ Փաշինյանի վարչախումբն իրեն ոչ միայն որպես պարտված, այլև խելագար է դրսևորում՝ գլխակորույս արագությամբ նետվելով Թուրքիայի և Ադրբեջանի ոտքերի տակ։
Բնականաբար, և՛ Բաքվի, և՛ Անկարայի վարչակարգերին ձեռնտու է Հայաստանում նման անգործունակ իշխանության առկայությունը, և նրա ձեռքերով հնարավոր է դառնում հանրային տրամադրություններ ձևավորել ու այդ ցեղասպան երկրներին ներկայացնել որպես խաղաղասեր։ Եթե ելնում ենք այս կանխավարկածից, իսկ ամեն ինչ վկայում է դրա ճշմարտացիության մասին, ուրեմն անիմաստ է վարչախմբի քայլերում հիմնավորվածություն կամ տրամաբանականություն փնտրել պատերազմի ընթացքում և դրան հաջորդած երկու տարում։ Ավելին՝ Փաշինյանի վարչախմբին չարժե նույնիսկ բարի ցանկություններ վերագրել, քանի որ եթե ուզենա էլ՝ որևէ բան այլևս չի կարող փոխել։ Նա չի հեռացել կամ հեռացվել 2020 թ․-ի նոյեմբերի 10-ին, հետևաբար՝ նրա ճակատին հավերժ դաջված է պարտվածի խարանը, ներսում ու դրսում էլ զբաղված է բացառապես իր սիրելի գործով՝ բանսարկություններով։ Եվ էական դիմադրության փաստացի բացակայության ֆոնին այս վարչախմբի ամեն օրն ու ժամն ավելի է վտանգում Արցախի հայկականությունն ու Հայաստանի գոյությունը։
Թևաթափ անող ամենազորեղ հանգամանքը հենց հակաիշխանական պատկառելի բևեռի ձևավորման անհաջողությունն է։ Ճիշտ է, կան տասնյակ պարկեշտ ընդդիմադիր գործիչներ, որոնք երբևէ բարձագույն պաշտոններ չեն զբաղեցրել, իրապես հայրենասեր, էներգետիկայով ու գիտելիքով լեցուն վառ անհատականություններ են և պատրաստ են ընդհուպ հեղափոխական ճանապարհով երկրում իրավիճակ փոխելու։ Սակայն ցավոք՝ նրանցից ոչ ոք առանձնաբար ի զորու չէ պայքարը հաջողությամբ պսակելու, իսկ միմյանց հետ երբեմնի խոր տարաձայնություններն էլ թույլ չեն տալիս միավորվել։
Այդ գործիչները, թեև պետական մտածելակերպի կրող են, պետությունն իրենց տան շեմից բարձր դասող, բայց երբեմն հանրային հաղորդակցման, թիրախային խմբերի հետ ամենօրյա շփման լուրջ խնդիր ունեն։ Այդ բացն էլ հենց լցվում է վարչախմբի քողարկված և անթաքույց հակապետական քարոզչությամբ, անբարո ստերով, Երևանի ավագանու ընտրությունների նախապատրաստմամբ, տոնական գունագեղությամբ, միայն ոչ մոտալուտ պատերազմի և Արցախի կորստյան մասին զգուշացումներով։
Դավիթ Սարգսյան