Երկարատև սովածությունը, որը բաղկացած է ուտելու և ընդհանրապես չուտելու հերթագայող ժամանակահատվածներից, մեծացնում է գաստրիտի զարգացման ռիսկը, դանդաղեցնում է նյութափոխանակությունը և հանգեցնում սննդային խանգարումների, «ՌԻԱ Նովոստի»-ին ասել է էնդոկրինոլոգ Մարիա Կալոշինան։
«Օրվա ընթացքում օրգանիզմը արտադրում է ստամոքսահյութ, այն գրգռում է ստամոքս-աղիքային համակարգի լորձաթաղանթը. գաստրիտի զարգացման ռիսկը մեծանում է։ Բացի այդ, նման հազվադեպ սնվելը նպաստում է լեղապարկում լեղու լճացմանը կամ տիղմի համախտանիշի առաջացմանը, կամ լեղու խտացմանը։ Լեղաքարային հիվանդության գենետիկ նախատրամադրվածություն ունեցող մարդիկ զգալիորեն մեծացնում են դրա զարգացման ռիսկը», - ասել է բժիշկը։
Բժիշկը նշել է, որ մարմինը, չստանալով սնունդը ճիշտ ժամանակին, անցնում է էներգախնայողության կտրուկ ռեժիմի, ինչը հետագայում կարող է զգալիորեն դանդաղեցնել նյութափոխանակությունը։ Օրգանիզմի նման արձագանքը անպայման կխաթարի քաշի կորստի գործընթացը։ Քաշը կորցնելու համար մարդը ստիպված կլինի պահպանել ավելի մեծ կալորիական դեֆիցիտ։
«Սա սպառնում է «գայլային» կամ անվերահսկելի ախորժակի զարգացմանը՝ արտահայտված ինսուլինային դիմադրության պատճառով: Մարդը, ամբողջ օրը ճնշելով սովի ֆիզիոլոգիական գործընթացները, հասանելիություն ունենալով սննդին, ռիսկի է դիմում ուտելու ամեն ինչ, ինչ տեսնում է, և այդքան մեծ քանակությամբ սննդի ընդունումից հետո օրգանիզմը դժվարությամբ կհաղթահարի ստացված ամբողջ սնունդը», - բացատրել է էնդոկրինոլոգը:
Բացի այդ, նման սննդակարգը առաջացնում է սննդային խանգարում: Բժշկի խոսքով՝ սննդի նման կանոնավոր սահմանափակումները վաղ թե ուշ կհանգեցնեն խանգարման, սննդի անվերահսկելի ընդունման:
Եթե այսպես շարունակվի, բուլիմիայի կամ անորեքսիայի զարգացման ռիսկը կաճի: