Առօրյա կյանքում կոնֆլիկտները նորմալ են։ Կարծիքների տարաձայնություն, անձնական շահերի պաշտպանություն, չպահանջված խորհուրդներ, կիսվել չցանկանալը՝ այս ամենը երկու տեսակետի տեղիք է տալիս։ Թեև ճշմարտությունը ծնվում է վեճի մեջ, բայց, հոգեբանական գիտությունների թեկնածու և հոգեբան Ելենա Յարիկովայի կարծիքով, հաճախ սովորական տարաձայնությունը կարող է վերածվել ատելության և հեռավորության։ Դրան, որպես կանոն, նպաստում է հենց կոնֆլիկտի ընթացքը. որքան շատ սահմաններ անցնի հակառակորդը երկրորդ զրուցակցի նկատմամբ, այնքան բարձր է ինտենսիվության աստիճանը։ Որ սխալներն են առավել հաճախ սրում հակամարտությունը:

1. Երկխոսությունից հրաժարվելը

Ըստ փորձագետի՝ վեճի ժամանակ առաջին սխալը խոսելուց հրաժարվելն է։ «Այսպիսով, մարդը թույլ չի տալիս զրուցակցին հասկանալ իր տեսակետը, ինչպես նաև հասկանալ իր արձագանքի և հույզերի բուն պատճառները: Համաձայնեք, դժվար է կանխատեսել, թե ինչը կարող է վիրավորել հակառակորդին: 

2. Ագրեսիա

Սա հաճախակի արձագանքներից մեկն է, որն առաջանում է վեճի ժամանակ։ Սկզբում հանգիստ բացատրությունն ի վերջո վերածվում է ձայնի բարձրացման, նախատինքների, սպառնալիքների կամ վիրավորանքների:

3. Հին վրդովմունքները վերհիշելը

«Հաճախ, երբ հակամարտությունը շատ հեռուն է գնում, և վեճերի փաստարկներ չեն մնում, օգտագործվում են անցյալի դժգոհություններն ու հանգամանքները, որոնք կապ չունեն քննարկման հիմնական թեմայի հետ»,- շարունակում է հոգեբանական գիտությունների թեկնածուն։ Իսկ հետո պարզաբանում է՝ ընդգծելով, որ այսպես են առաջանում հին մեղադրանքները, որոնք վեճի նոր թեմայի վրա դրվելով ավելի են սրում իրավիճակը։

4. Ցանկացած գնով սեփական գործն ապացուցելու ցանկություն

Այսինքն՝ զրույցն ի սկզբանե դրված էր ոչ թե զրուցակցին լսելու կամ նրա տեսակետը փոխանցելու համար, պարզաբանում է մասնագետը, այլ ամեն գնով բանավոր հաղթանակ տանելու համար։

5. Լսելու չկամություն

Մեկ այլ տեսակետ լսելու կարողությունը խոսում է հոգեբանական հասունության, ճկունության և դիվանագիտության մասին։ Բացի այդ, դա կօգնի ընդլայնել ձեր մտահորիզոնը, քանի որ նոր մտածելակերպը հնարավորություն է տալիս խնդրին այլ տեսանկյունից նայել։