Արցախի շրջափակումը շարունակվում է, բոլորս սպասում ենք լավ նորության, բայց լավ նորությունը ուշ է տեղ հասնում։ MediaHub-ի հետ զրույցում ասում է արցախցի Ելենա Զալյանը։

Ելենան բուժքույր է, աշխատում է Ստեփանակերտի Հանրապետական հիվանդանոցում։ Ընտանիքի հետ 44-օրյա պատերազմից հետո Հադրութից տեղափոխվել են Ասկերանի շրջանի Այգեստան գյուղ։ Նախկինում Ելենայի քույրն էլ Շուշիում է ապրել, որից հետո ընտանիքով տեղափոխվել են Հայաստան։

Լաչինի միջանցքի փակվելուց առաջ Ելենայի քրոջ ամուսինը հյուր է գնացել Արցախ։ Վերջինս, լինելով ընտանիքի միակ կերակրողը, արդեն մոտ մեկ ամիս է չի կարողանում տուն վերադառնալ։ Սա այն բազմաթիվ օրինակներից մեկն է, երբ ընտանիքները կիսվում են՝ թողնելով բացասական ազդեցությունը իրենց կյանքի որակի վրա։

«Հույս ունենք, որ եթե սենց է լինելու, գոնե ժամանակավոր բացեն, գնացողը գնա, եկողը՝ գա: Աստեղի ժողովուրդը իրենց հողը երբեք չեն թողնի, գնան»,-ասաց մեր զրուցակիցը։
Անդրադարձ կատարելով կենցաղային խնդիրներին, Ելենան առաջինը սննդի խնդրն է բարձրաձայնում։

«Միրգ ընդհանրապես չկա, այն ժամանակ ամեն օր Երևանից հասնում էր, շաքարավազի, ձեթի, անձեռոցիկի, նույնիսկ ձվի պակաս կա»,-ասում է Ելենան՝ հավելելով, որ շատ հաճախ խանութները, երբ ապրանք են ստանում, կես ժամ անց դատարկվում են։

Բուժքույր Ելենան նշում է, որ զոբի, շաքարային դիաբետի համար նախատեսված դեղորայքը քչություն է անում, երեխաների համար տակդիրներ ևս չկան, իսկ մնացածը հումանիտար օգնության միջոցով ստանում են։ Դժվարություններից մեկն էլ այն է, որ էլեկտրաէներգիան հաճախակի անջատում են։

«Լինում է 1 ժամով են անջատում, լինում է՝ 3 ժամով, ու շատ թույլ է։ Տպավորություն է, որ հարմարվել ենք այս իրավիճակին, բայց ամեն դեպքում հողն ավելի է քաղցրանում»,-ասաց Ելենա Զալյանը՝ կոչ անելով բոլորին չվհատվել, նշելով, որ արցախցին միշտ էլ հաղթահարում է եղած խնդիրները, կարևորը՝ խաղաղություն լինի, զինվորները ողջ-առողջ տուն վերադառնան։

Հիշեցնենք, որ արդեն 29 օր է Լաչինի միջանցը փակ է, որն Արցախը արտաքին աշխարհի հետ կապող միակ ճանապարհն է։

Շուշանիկ Միսկարյան