Օրերս MediaHub-ը գրել էր, որ ՀՀ արտաքին գործերի նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը հնարավոր է նշանակվի Արցախի ԱԳ նախարարի պաշտոնում:
Այս լուրը, որը մեզ հայտնել էին արցախյան մեր աղբյուրները, բավականաչափ քննարկվեց թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում: Այն, որ Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը հենց այդ ժամանակահատվածում կաբինետի կեսին ազատեց զբաղեցրած պաշտոններից ի ցույց դրեց, որ Արցախում կարևոր ու խորքային փոփոխություններ են սպասվում, իսկ հաշվի առնելով ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարևորությունը՝ արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնը թերևս ամենակարևորն է և պետք է ցույց տա, թե այդ փոփոխությունները ո՞ր ուղղությամբ են ընթանալու:
Մեր հրապարակումից մեկ օր անց մենք նաև գրել էինք, որ Վարդան Օսկանյանն իսկապես առաջարկ ստացել է Ռուբեն Վարդանյանից, բայց դեռ երկմտում է:
MediaHub-ին այս ընթացքում այդպես էլ չհաջողվեց կապ հաստատել Վարդան Օսկանյանի հետ, բայց մենք, անշուշտ, գնահատում ենք, որ պարոն Օսկանյանն անպատասխան չթողեց մեր հրապարակումը: Ահա նրա պատասխանը, որը տեղ գտավ իր վերջին հոդվածում.
«Որևէ կոնֆլիկտում միայն ուժով պարտադրված լուծման անվերապահ ընդունումը, առանց իրավունքի գործոնը հաշվի առնելու, կարող է մարտահրավեր դառնալ միջազգային աշխարհակարգի կայունությանը։
Իմ՝ Արցախի արտգործնախարար նշանակվելու լուրին ադրբեջանական արձագանքը, անկախ այդ լուրի ճշմարտացիության աստիճանից, դրա ապացույցներից մեկն է։ Թվում էր, թե «հաղթած» Ադրբեջանին նման լուրերը պետք է բոլորովին չանհանգստացնեին։ Բայց ադրբեջանական լրատվամիջոցները վերջին օրերին ողողված էին այդ լուրի տարածմամբ ու մեկնաբանություններով, որի հիմնական թեզն այն է, որ Արցախում ձևավորվում է «ռևանշիստների» իշխանություն»,- ի թիվս այլնի գրել է Օսկանյանը:
Պատասխանից արդեն հասկանալի է դառնում, որ Օսկանյանը չի զբաղեցնի այդ պաշտոնը: MediaHub-ի արցախյան աղբյուրները ևս պնդում են՝ նախկին նախարարը, ով ժամանակ էր խնդրել մտածելու առաջարկն ընդունել-չընդունելու շուրջ, այդուհանդերձ մերժել է Ռուբեն Վարդանյանին և չի զբաղեցնի այդ չափազանց կարևոր պաշտոնը:
Պատճառները, թե ինչու, շատ են: Բայց Վարդան Օսկանյանը գուցե ինքը մի օր դրանք բարձրաձայնի՝ ինքնակամ, քանզի լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների հետ նա հարաբերվում է բացառապես իր մոդելով՝ հոդված է գրում ու տրամադրում այն ԶԼՄ-ներին:
Այս պատմության մեջ առանցքային է Արցախի պետնախարարի ֆիգուրը: Խնդիրը նրանում է, որ Արցախում Ռուբեն Վարդանյանը միանշանակ չի ընկալվում. արցախյան փակ ու զուսպ հասարակությունը չի ընդունում նրա շոու անել սիրող տեսակը, վերապահումով է մոտենում նրա նշանակմանը ու այդ հանգամանքին նախորդած իրադարձություններին: Մասնավորապես՝ ՌԴ քաղաքացիությունից հրաժարվելուն ու Արցախում հաստատվելուն.
«Այս փուլում բոլորը սպասողական կեցվածք են ընդունել ու բավականին զուսպ են վերաբերվում այն ամենին, ինչ ասում է Ռուբեն Վարդանյանը, որովհետև դեռ խոսքերի ենք ականատես լինում, ոչ թե գործերի: Մարդիկ արդյունքների են սպասում, ոչ թե շոուների»,- ասաց մեր զրուցակիցը:
Վարդան Օսկանյանի նշանակման լուրը, նրա խոսքով, բավականին լավ են ընդունել Արցախում, սակայն քչերն էին հավատում, որ Օսկանյանը կընդունի այդ առաջարկը և տեղ կգտնի Ռուբեն Վարդանյանի կաբինետում: Ասել է թե՝ նրա ձեռքի տակ կաշխատի: Ու նաև այն պատճառով, որ Վարդանյանի հենց այս փուլում, հենց այս ճանապարհներով Ստեփանակերտում հայտնվելը մի շարք հարցականներով է դեռ պատված:
Ստեփանակերտում ասում են՝ մինչև տարեվերջ կադրային լուրջ նշանակումներ դժվար լինեն, բայց ԱԳ նախարար նշանակելու հարցում Ռուբեն Վարդանյանը շտապում է. նախ, դա առանցքային պաշտոն է, երկրորդն էլ ԱԳ նախարարի պաշտոնակատար Դավիթ Բաբայանի ակտիվությունը նրա սրտով չէ. վերջինս օրը մի քանի լրատվամիջոցի հարցազրույց է տալիս, նաև հաճախակի գրառումներ անում սոցիալական ցանցերում: Ասում են, անգամ ներքին հրահանգ կա, որ նախարարներն այդքան բաց ու հասանելի այլևս չլինեն ԶԼՄ-ների համար և օրինակ վերցնեն հենց նույն Ռուբեն Վարդանյանից, որը միշտ էլ փակ է եղել լրագրողների համար:
Մի խոսքով, արցախյան ֆրոնտում, կարծես թե, ներքաղաքական անդորր է, որը ներքին օղակներում փոթորկվում է «հինը քանդենք, նոր բարքեր առաջ քաշենք» տրամաբանությամբ: